Alaskan malamute to jedna z najstarszych ras arktycznych psów zaprzęgowych. Te czworonogi przez wieki prawie nie zmieniły swojego wyglądu. Dziś uczestniczą w wyścigach psich zaprzęgów i często stają się po prostu psami do towarzystwa. Ze względu na naturalną potrzebę wzmożonej aktywności fizycznej opiekun alaskana malamuta musi zapewnić mu codzienną, bardzo dużą dawkę ruchu.
Spis treści:
Rozmiar |
wzrost: około 63,5 cm (pies) i 58,5 cm (suka) masa ciała: około 38 kg (pies) i 34 kg (suka) |
Sierść |
szata: włos okrywowy, gruby, zwarty i szorstki; podszerstek miękki i wełnisty umaszczenie: od jasnoszarego do czarnego przez wszystkie pośrednie odcienie |
Charakter |
czuły, przyjacielski, oddany towarzysz, chętny do zabaw |
Długość życia |
10–12 lat |
Przodkami malamutów były prawdopodobnie psy, które około 1000 roku przybyły na Alaskę i Grenlandię wraz z plemionami Inuitów (zwanych też Mahlamutes, stąd nazwa rasy). Lud ten żywił się głównie rybami i ssakami morskimi, rzadko więc wykorzystywał psy do polowania, częściej jako zwierzęta zaprzęgowe i transportujące ciężkie ładunki. Surowy klimat doprowadził do powstania czworonogów niezwykle wytrzymałych na niskie temperatury. W czasach, gdy na Alaskę dotarli już biali, psy plemion Mahlamutes wyróżniały się jednolitym wyglądem i wielkością. Po odkryciu złota (koniec XIX wieku) zwierzęta zaprzęgowe ogromnie zyskały na znaczeniu. Alaskany malamuty były wykorzystywane do przewożenia najcięższych ładunków.
Hodowlę malamutów rozpoczęto w 1929 roku, a szczenięta po psie Yukon Jad i suce Bessie dały początek pierwszej linii tej rasy. W 1935 roku American Kennel Club wstępnie uznał rasę. W tym samym roku powstał również Alaskan Malamute Club. Pierwszym zarejestrowanym malamutem był Gripp of Yukon, którego wygląd posłużył do opracowania wzorca. W czasie II wojny światowej większość alaskanów wyginęła i konieczne było odtworzenie rasy.
Alaskan malamute charakteryzuje się imponującym i dostojnym wyglądem. Często mylony z innym psem zaprzęgowym – siberian husky. Różnice pomiędzy tymi dwiema rasami są jednak znaczące. W porównaniu do husky malamute jest masywniejszy i silniejszy. Husky ma wyżej osadzone uszy, nieco inne umaszczenie i często miewa niebieskie oczy, które u alaskana malamuta nie są pożądane.
Jego głowa jest duża, ale proporcjonalna w stosunku do reszty ciała. Skośne oczy o brązowym kolorze i łagodnym wyrazie odzwierciedlają czułe usposobienie tej rasy. Alaskan malamute ma muskularną budowę ciała, głęboką klatkę piersiową i spiczaste, lekko pochylone do przodu uszy.
Czworonogi tej rasy mają gęsty, gruby i twardy włos ochronny, podszycie miękkie i obfite, a szatę na bokach tułowia stosunkowo krótką. Alaskan malamute jest długowłosy wokół barków i szyi, w dół grzbietu oraz w tylnej części ciała. Puszysty ogon malamuta przypomina powiewające pióro.
Umaszczenie waha się od jasnoszarego przez odcienie pośrednie do czarnego. Alaskan malamute występuje również w wersji śniadej i rudej. Charakterystyczne są białe znaczenia na masce, brzuchu i łapach. Jedynym dopuszczalnym jednolitym kolorem jest biały alaskan malamute.
Alaskan malamute ma gęstą i grubą okrywę włosową oraz bardzo obfity podszerstek. Intensywność linienia zależy od płci (suki wymieniają włos dwa razy w roku, psy – raz) oraz warunków życia (alaskany żyjące na zewnątrz mają gęstszą i mniej podatną na wypadanie szatę). Podczas linienia należy czesać psa codziennie. Poza okresem wymiany sierści można robić to 1–2 razy w tygodniu. Kąpiele powinny odbywać się w razie potrzeby.
Wskazana jest regularna kontrola zębów i uszu oraz przycinanie pazurów. Trzeba też pamiętać o profilaktyce przeciwko pasożytom zewnętrznym (pchłom i kleszczom) i wewnętrznym oraz regularnym szczepieniom.
Alaskan malamute jest miły, przyjazny i bardzo towarzyski. Wykazuje się jednak sporą niezależnością, przez co nigdy bezwzględnie nie podporządkuje się człowiekowi. Nie znosi nudy, potrzebuje ciągłej stymulacji fizycznej i psychicznej.
Lubi życie w rodzinie. Cierpliwy i tolerancyjny charakter alaskana malamuta sprawia, że jest idealnym towarzyszem dla dzieci. Wykazuje wobec nich ogromną opiekuńczość. Mimo to zabawa z maluchami powinna być zawsze kontrolowana przez osoby dorosłe, ponieważ alaskan malamute to duży i silny pies, który może nieświadomie wyrządzić dziecku krzywdę.
Aktywność fizyczna to jedna z podstawowych potrzeb fizjologicznych alaskana malamuta. Jest wytrzymały, żywiołowy i chętny do pracy. Koniecznie trzeba mu zapewnić dużą dawkę ruchu oraz stawiać przed nim nowe wyzwania. Standardowe spacery mogą być dla niego niewystarczające. Dobrą formą treningu dla malamuta jest jogging z opiekunem lub bieganie przy rowerze.
Żądny wrażeń alaskan malamute ma skłonność do ucieczek, dlatego dom z ogrodem, w którym zamieszka, powinien mieć solidne ogrodzenie. Aby właściwie ukształtować charakter psa, warto zapewnić mu profesjonalne szkolenie, zaczynając od zapisania szczenięcia alaskana malamuta do psiego przedszkola.
Alaskany malamuty w zależności od warunków życia, żywienia i stanu zdrowia żyją średnio od 10 do 12 lat. Cieszą się na ogół dobrym zdrowiem, jednak – jak inne rasy – mają predyspozycje do pewnych chorób, m.in.:
Sposób karmienia alaskana malamuta powinien być dopasowany do jego wieku, rozmiarów i aktywności. Najlepszy wybór to karma pełnoporcjowa, dedykowana psom ras dużych – „junior” dla szczeniąt i „adult” dla dorosłych czworonogów. Taka dieta zapewni zwierzęciu wszystkie niezbędne substancje odżywczych potrzebne do prawidłowego funkcjonowania organizmu.
Dzienną porcję najlepiej podzielić na 2–3 posiłki. Po jedzeniu należy zapewnić zwierzęciu przynajmniej godzinny odpoczynek. Nie można też karmić psa bezpośrednio po wysiłku – najlepiej odczekać minimum 15 minut po spacerze lub aktywności.
Alaskany malamuty pracujące i sportowe, których aktywność fizyczna jest ponadprzeciętna, wymagają znacznie większej podaży kalorii niż psy mające umiarkowaną ilość ruchu (podczas wyścigów zaprzęgów zapotrzebowanie psa może być aż 10 razy wyższe niż psa domowego o nieznacznej aktywności fizycznej). Zwierzęta intensywnie trenujące potrzebują też dodatkowej porcji witamin i minerałów, zwiększających wydolność organizmu i zmniejszających powysiłkowe uszkodzenie mięśni szkieletowych. Stosowanie dodatkowych odżywek i suplementów należy skonsultować z lekarzem weterynarii.
Cena malamuta zaczyna się od 2500 zł. Rokujące szczenięta malamuta pochodzące od rodziców o wybitnych osiągnięciach mogą kosztować nawet powyżej 4000 zł. Troszczące się o swoich podopiecznych hodowle alaskanów malamutów ponoszą koszty za: opiekę nad matką przez całe jej życie, opiekę weterynaryjną w czasie ciąży i nad szczeniętami, odpowiednią dietę oraz czas poświęcony na opiekę nad psami i socjalizację. Cena malamuta alaskana nie powinna być najważniejszym kryterium wyboru. Należy przede wszystkim zwrócić uwagę na historię zwierzęcia oraz warunki panujące w hodowli.
Kup online
Kliknij, aby kupić od jednego z poniższych sprzedawców.